Depressie werd mijn redding

Depressie is de laatst tijd veel in het nieuws, campagnes worden vanuit de overheid in gang gezet om het uit de taboesfeer te halen, tegelijk hoor je dat er bezuinigd wordt op de zorg en hulp voor depressieve mensen. Elke keer raakt dit mij diep. Als ik lees over depressieve jongeren dat ze zich zo anders, afgescheiden voelen, dat ze bang zijn om over hun gevoelens te praten. Dat ze zich schamen over hun gedachten, hun gevoelens en emoties. Hun toekomst is onzeker als ze wel uit de kast komen is hun verwachting. En natuurlijk hoort een jong iemand nog helemaal niet depressief te zijn is het harde oordeel over zichzelf. Depressie bleek mijn redding, daarom deel ik mijn ervaring.

Want vaak plaats ik artikelen op Facebook en benoem ik hoe ik me voel na het lezen van die uitkomsten, de verhalen, de berichtgeving. Tegelijk zou ik de hele wereld met jongeren graag willen vertellen, nee ik zou het willen uitschreeuwen dat het tijd is om er wel over te praten. Dat ze niet de enige zijn en dat het ooit beter wordt maar praat alsjeblieft over wat je bezighoudt en wat je voelt.

Diep in mijn hart zou ik al die jongeren, die mensen willen redden als ik kon. Dat kan ik niet, wel draag ik mijn steentje bij door mijn werk en het delen van mijn ervaringen. Als ik maar eentje een hart onder de riem kan steken, ben ik al heel dankbaar.

Depressie werd uiteindelijk mijn redding, ja echt waar

Het is nog niet zo lang geleden dat ik op het punt stond dat ik niet meer verder wilde. Dat mijn leven geen zin meer had, dat ik niets waard was en ik had hier niets meer te zoeken. Niemand zou me missen en niemand zat op mij te wachten, nou ja mijn partner wel maar ach die zou het wel overleven en wel een ander vinden. En mijn hondje natuurlijk, maar ook hondjes vergeten. Hard deze oordelen, want dat waren het wel. Ik weet het, ik had alleen nog maar oog voor mezelf op dat moment.

Op dat bewuste moment voelde het als een dieptepunt, dieper kon ik niet gaan dacht ik. Het was klaar. Ik zie me nog staan, buiten, starend naar de lucht. Eigenlijk zag ik niets maar in me voelde het als een stilte, een soort van berusting. Het was goed zo.

Word wakker!

Meteen daarna kwam er een ander gevoel, herinneringen aan de momenten waarop het leven loodzwaar was. Momenten waarop ik dacht, dit ga ik niet redden. Dit is het, einde oefening. Dat het leven een gevecht was, zeg maar gerust een hel was.  En toch……. kwam ik altijd weer overeind. Altijd weer als mijn situatie uitzichtloos aanvoelde. Kwam er weer een lichtpuntje dat me hoop en healing gaf. In de vorm van een persoon die op mijn weg kwam, soms ook muziek, een tekst die me raakte, een liefdevolle opmerking, een ervaring van iemand. Een steuntje in de rug.

Depressie werd mijn redding

Iets dat me het gevoel gaf dat ik het misschien toch zou redden, dat me weer nieuwe hoop en moed gaf. Dat lichtpuntje dat me dan weer deed besluiten om door te gaan, het gevecht aan te gaan. Maar van vechten word je ook moe, doodmoe. Maar ik was het gewend, ik kon veel aan. Ooit heeft een homeopaat tegen me gezegd ‘je bent een taaie, als een ander omvalt, kom jij nog overeind’. Toen hij dat zei heb ik hem waarschijnlijk glazig aangekeken maar nu begrijp ik wat hij bedoelde. Want wow wat zijn wij als mensen sterk en veerkrachtig, wat kunnen we veel aan. En wat zijn we bijzondere wezens.

Al die zware momenten gingen na dat moment van berusting door me heen. Toen ik dacht dat ik had besloten dat ik niet meer op deze aardkloot wilde zijn. En ik heb gevloekt, ja niet zo netjes maar het was een enorme krachtterm die er gewoon uit moest. Want ik besloot op dat moment dat ik de regie over mijn leven zou nemen. Ik was degene die bepaalde hoe mijn leven zou worden, mijn toekomst. Het was tijd voor mijzelf. Ik was degene die verder ging, niemand die mij ooit weer zou beïnvloeden op een negatieve manier.

Deze gedachte was iets te groots gedacht maar je snapt wat ik bedoel.

Ik was de persoon die het aankon, ooit had ik mezelf beloofd om een hoop mensen te gaan helpen, mensen die veel voor hun kiezen hadden gekregen. Teveel net als ik. Dat zou me echt niet gaan lukken als ik het opgaf.

En dat touwtje…. dat kon over een jaar ook nog wel.

Tussen dat moment hierboven beschreven en de persoon die ik nu ben zit zo’n 4 jaar ongeveer. Er is een hoop gebeurd in die paar jaar. En nee het ging niet vanzelf. Het was een moeizame weg op zoek naar mezelf, op zoek naar wie ik diep in mijn hart was. Op zoek naar mijn gevoel, weer leren luisteren naar mijn intuïtie. De weg naar binnen, het vechten loslaten. Maar ik kon het, steeds werd ik sterker, krachtiger, wijzer, mezelf.

Ik mag nu andere mensen dat steuntje in de rug geven

Zielsgelukkig met mezelf en mijn werk wat ik nu doe. Want jazeker ondersteun en help ik andere mensen die het zwaar hebben. Die de weg kwijt zijn, die het leven als een zwart gat, soms zelf als een hel ervaren. Ik ondersteun ze bij hun zoektocht naar zichzelf.

Ik schreeuw ze niet toe dat ze erover mogen praten. Ik luister zonder oordeel. En ik mag ze vaak een flinke steun in de rug geven door mijn (healende)coachingsessies.

Mijn depressie werd uiteindelijk mijn redding. Praat er alsjeblieft over.
Deel je verhaal. Pak de regie over je eigen leven terug.

Word jezelf

Maar vooral word jezelf, je authentieke ik. Ontdek je eigen kracht, je eigen power want dat zit zeker in je, ik ben er 100% zeker van. Ik geloof in je. Je bent het waard. En het leven heeft nog zoveel moois voor je in petto. Ik kan het weten. Want.. depressie werd mijn redding.

Als je ondersteuning van een ervaringsdeskundige wilt? Bij mij begint het met een gratis intake voor een Healende Coachingsessie.