Hoelang moet ik nog in deze hel blijven?

De hel die burnout heet. Dacht ik in maart 2008 toen ik na 2 jaar ziektewet afscheid nam van mijn werkgever en collega’s. Ik kon niet meer, totaal opgebrand. Was eenvoudig niet meer in staat normaal te functioneren, laat staan full-time aan het werk te kunnen. Het leven voelde aan als een vacuüm, een zwart gat, zonder uitgang, zonder lichtpuntje op dat moment. 
Positief als ik dacht dat ik was, zei ik tegen mezelf ‘vooruit het komt wel goed, doorzetten’.  Precies dat doorzetten want dat had ik altijd gedaan en dat was wel hetgeen voortdurend averechts werkte. Het kwam dus helemaal niet goed omdat ik dat maar bleef doen. Wilskracht, dat had me overal doorheen gesleept, dus ook dit zou ik wel redden.

Maar na die ene klap met de hamer, kwamen er nog eens 4 harde, loeiharde klappen. Wat was ik boos op mezelf. Dat het me niet lukte! Waardeloos, het hielp niet echt……..

Tot ik me overgaf en stopte met vechten en doorzetten. En uiteindelijk ging doen wat ik zielsgraag wilde doen. Anno 2018.

Die hel die burnout heet, daar ben ik uitgekomen. Maar het was een lange weg. Die allesbehalve makkelijk en effen was.

Een prachtige herinnering en een intense referentie

Deze ochtend begon mooi met een herinnering van Facebook, een foto van onze reizen naar Gambia en ook naar andere landen. Plus een prachtige referentie die mij enorm ontroerde over een healende coachingsessie. Een golf van herinneringen en emoties kwam boven en dan ga je schrijven/typen. Over de prachtige levenslessen die ik heb geleerd.

Reizen werkt healend

Onze reizen hadden ook vooral impact omdat ik dus lange tijd in die burnout zat.  Reizen was enorm healend omdat je andere perspectieven ervaart. Een andere kijkwijze, denkwijze, werkwijze, leefwijze. Je leert vooral in dit soort landen de controle loslaten. Die heb je namelijk nergens over. Ik ben tijdens die reizen regelmatig bang geweest, dacht dat ons laatste uurtje had geslagen. En toch gaf het ook weer levenskracht, nieuwe energie. Ik leerde weer te voelen.

Anderzijds zie je zieke kinderen, bergen afval, batterijen die daar in de natuur worden gegooid, armoede. Mensen met ernstige aandoeningen waar geen hulp voor is. Weinig emancipatie en vooruitgang. Tegelijk de blijheid, trots. Vaak realiseerde ik me hoe goed wij het hebben.

Terug naar mezelf, mijn essentie

Tijdens dit soort vakanties moest ik letterlijk met de billen bloot, terug naar mezelf, mijn essentie. Weg van de bewoonde wereld en beschaving. Zonder alle luxe en overvloed die voor ons zo gewoon is, zoals stromend water, elektriciteit, slapen op beton, hongerig. Een wijntje vragen en een glas Franse wijn voor je neus krijgen, als het er is.

Controle loslaten

In een klein groepje met wildvreemde mensen crossen door Gambia. Mensen, jonge kinderen die je continu aanraken, je handen willen voelen, je borsten willen zien. Echt waar! Onze chauffeur had de bijnaam Niki Lauda. Het ging snel, heel snel.

Tijdens het rijden stuiterde je voortdurend door diepe gaten als de chauffeur ze te laat zag en vanwege het hoge tempo niet kon uitwijken. De enige plek waar we een machine hebben gezien om de wegen te kunnen repareren was bij de Gambiaanse president, ongebruikt. Geiten en koeien staken onverwacht over. Kinderen en hele families renden de bus tegemoet zodra ze ons zagen aankomen, zwaaiend en joelend alsof we de koninklijke familie waren. Het contact met die mensen en de kinderen. Hun trots aanvoelen, gastvrijheid, hun nieuwsgierigheid, met ze dansen en praten.

Als we een plaspauze vroegen, ging Niki op de rem staan en de gids Abduh zei nou ga je gang. Onze vraag, waar is dat toilet dan? In de natuur, goed stampen om de slangen te laten weten dat wij eraan kwamen. Ga niet onder een boom plassen, adviseerde hij dan weer wel. Daar kon ook een slang inzitten. Je wist het maar nooit.

Omgaan met angst

Zonder enige aankondiging belanden we in de dierentuin van de president midden tussen de krokodillen. Overal lagen ze, voor, achter, naast, in de bosjes, in het water. Echt overal met die grote bekken. Het waren er volgens Abduh 75-85. Later midden in een kolonne grote apen met jonkies beland. Het leek een enge film tussen al die dieren. Ik had de neiging weg te lopen samen met nog een reisgenote, terug in de veilige bus. Maar dan werd je een prooi voor de apen, niet zo slim dus. Overgave en de rust bewaren. De enige optie.

Het ‘gewone’ wordt bijzonder, een voorrecht

De sjans met een klein zwart jongetje die me niet uit het oog verloor. Hij vond me als witte zooooo fascinerend. En ik… was op slag verkocht, wij werden ter plekke de oppas van dat prachtige kindje.
Kinderen die voetbalden met een bal, met plastic als vulling. Maar ondanks dat heel veel plezier hadden en zelfs zeiden dat ze de beste voetballers waren. Heerlijk toch.

Kinderen op school met een baksteen, deze diende als stoel.
Na thuiskomst lezen dat de Gambiaanse president aankondigde dat iedereen moest stoppen met medicatie tegen HIV want hij had de oplossing. Een bananendrankje……. Dan sta je opnieuw even stil bij onze eigen gezondheidszorg.

Deze en nog veel meer herinneringen kwamen boven en ik realiseer me wat deze ervaringen me hebben gebracht en geleerd. Namelijk een aantal belangrijke levenslessen zoals onder andere:

♦ Loslaten, overgave
♦ Empathie
♦ Inzicht in andere werelden en perspectieven
♦ Liefde en respect voor andere culturen, mensen, levenswijzen
♦ Inzicht dat we luxe helemaal niet nodig hebben, het kan wel fijn zijn
♦ Angst en perfectionisme opzij zetten
♦ Vertrouwen op hulpbronnen en mezelf
♦ Veerkracht
♦ Vrijheid
♦ Intens genieten in het NU

En deze kleine opsomming brengt me bij het volgende puntje, het cadeautje nummer 2 dat ik ontving. Namelijk een prachtige ontroerende referentie/ervaring na een healende coachingsessie. Je mag ze lezen in de bijlage als je wilt. Ze spreken voor zich.

Dankbaar en zielsgelukkig

En ik realiseer me dat het lange tijd heeft geduurd voordat ik uit die hel die burnout heet was.
Tegelijk weet ik dat het nodig was, dat die hel me heeft gebracht waar ik nu ben. Het was mijn pad dat ik moest lopen om te komen waar ik nu sta, met al mijn gaven, talenten en vaardigheden. Dit geldt voor ons allemaal.

Alles wat ik heb geleerd en ervaren mag ik nu gebruiken om anderen te helpen en te ondersteunen in hun persoonlijke groei en spiritueel proces. En ik voel me dankbaar en zielsgelukkig dat ik dit mag doen. Ik voel me steeds jonger, steeds krachtiger, steeds blijer, gelukkiger worden. De tijd die achter me ligt vervaagt gewoon. Het is niet meer rauw, niet meer pijnlijk. Het is.

Mijn pad was lang en beslist heftig. Ik wou dat ik toen had kunnen kennismaken met een healende coachingsessie. Hoewel nu mag ik dit cadeautje aan anderen geven. Meer weten?
Wat is jouw pad?