Vriendschap sluiten met oude angsten. Waarom?

Hoe ‘iets’ je vijfentwintig jaar of langer in de ban kan houden

Overvalt jou wel eens iets, een gedachte over vroeger? Een oude emotie, een gevoel. Bijvoorbeeld dat je je onverwacht heel klein voelt, alsof je weer terug in je kindertijd bent, of genegeerd, onverwacht heel angstig en geïntimideerd. Herken je waar het vandaan komt? 

Voor je persoonlijke groei en je toekomst is het zinvol deze oude dingen, oud verdriet te herkennen en te erkennen. Te leren hoe je ermee om kunt gaan, zodat je er geen last meer van hebt. Kortom dit artikel gaat over vriendschap sluiten met oude angsten. 

Zolang ik me kan herinneren, heb ik een passie voor schrijven, boeken, verhalen! Echt als ik schrijf vergeet ik alles om me heen. Razendsnel en in flow schrijf ik een groot aantal pagina’s zodra het onderwerp mij raakt.

Op de lagere school kreeg ik vrijwel altijd een cijfer tien voor mijn epistels, zelfs voor mijn handschrift kreeg ik vaak een tien. Wow wat een geluk. Soms een mooi plaatje of een lief compliment erbij. Trots. Deed alleen maar meer mijn best. De passie voor taal en tekst is altijd gebleven maar op een gegeven moment gebeurde er iets dat mij toch vijfendertig jaar in een soort ban heeft gehouden. De oorzaak: een oude blokkade, zeg maar gerust een trauma.

Hier en daar kun je op mijn website lezen dat ik al op mijn vijftiende aan het werk was in de koekjesfabriek, naast school. Van het inkomen dat ik verdiende betaalde ik het schoolgeld, boeken en kon ik mijn dromen realiseren door na de puddingacademie onderwijs aan het volwassenenonderwijs te volgen.

Ik was enorm hongerig naar kennis, naar ontwikkeling en genoot intens van de lessen en de competitie met andere klasgenoten. Een groot deel van de cursisten was jong en drop-out en vaak was dit de laatste kans om nog een diploma voor middelbaar onderwijs te halen.

De beste willen zijn

Mijn streven: Ik wilde de beste zijn, het hoogste cijfer halen. De anderen wilden dat ook, zo brachten we onszelf naar een hoger niveau. We stimuleerden elkaar. Zelden ‘won’ iemand het van mij als het om taal- en schrijfopdrachten ging. We hadden in een bepaald jaar een tijdelijke docente die idolaat was van mijn schrijfstijl, mijn wijze van verwoorden. En dat stak ze niet onder stoelen of banken. Ik genoot waanzinnig van haar manier van lesgeven en complimentjes. Zij was universitair geschoold en ik bewonderde haar manier van uitleggen, de manier waarop ze praatte en vertelde, het was als een warm bad die lessen.

Thuis was ik deze manier van communiceren bepaald niet gewend, het was enorm fijn positieve bevestiging te krijgen als je doet waarvan je houdt. Schrijven, lezen dus. Communiceren met mijzelf en met anderen.

Iedereen heeft een eigen perceptie

In een ander jaar kregen we een docent die lager geschoold was en een heel andere manier van schrijven en lesgeven had. Zakelijk, kort, compact en hij commandeerde ons meer dan dat hij ons stimuleerde en bevestiging gaf. Ik ging door met mijn authentieke manier van schrijven. En hoopte op zijn goedkeuring natuurlijk. Na een schrijfopdracht vroeg hij me na de les, ‘mag ik jouw uitwerking gebruiken om in de klas te bespreken?’ Ik had natuurlijk moeten vragen waarom hij dat wilde maar vol vertrouwen gaf ik hem toestemming.

Op de een of andere manier, achteraf gelukkig maar, was ik ziek en dus afwezig toen mijn verhaal werd besproken.

Mijn tekst werd afgebrand, ik voelde me afgebrand

Mijn tekst werd inderdaad besproken, en wel op een heel andere manier dan ik had verwacht. Mijn klasgenoten vertelden me later dat er toch een ‘epistel in de zeik’ was gezet. Waardeloos, wie schreef nu op die manier. Het was compleet de grond in geboord, belachelijk gemaakt. Wat hadden ze gelachen tijdens die bespreking. Dit zonder de naam van de schrijfster te noemen. Ik vroeg naar het onderwerp en daaruit concludeerde ik dat het dus mijn stuk was. Ik vertelde dat ook tegen mijn klasgenootjes, stomverbaasd keken ze me aan. ‘Nee joh, jij zo’n goede schrijver?’

Nee ze geloofden niet dat zo’n ‘slecht’ artikel door mij geschreven had kunnen worden. De docent had me niet erger kunnen raken. Mij niet erger kunnen beschadigen.

Wat was dit pijnlijk. En wat heb ik me lange tijd beroerd gevoeld. Wat in en ingemeen om de poten zo op deze manier onder je stoel weg te zagen. Er waren meer incidenten met deze docent waarvoor hij bij de directie op het matje werd geroepen. Ik heb niets gezegd, ik had er geen vertrouwen in dat we een goed gesprek zouden kunnen hebben. Waardoor ik me misschien wat beter zou voelen. En ik was bang voor zijn oordeel, zijn harde woorden. Uit angst hield ik me stil. 

Afgelopen zondag, speelde dit verhaal zich opnieuw als een film voor me af. Ik besprak met mijn partner enkele hoofdstukken die ik heb geschreven voor mijn boek en opeens, zomaar onverwacht kwam dit verhaal boven. (On)bewust is dit vijfentwintig jaar bij me geweest realiseerde ik me op dat moment. De angst om veroordeeld te worden om mijn uitingen. Mijn manier van uiten.

Wat mij weerhield om mijn eigen waarheid te spreken. 

Ik beleefde het opnieuw en nam afscheid

Door dit trauma, deze herinnering opnieuw te ervaren, te voelen, te doorleven, te huilen, heb ik afscheid kunnen nemen van dit oude gevoel, dit trauma. Het oude verdriet is geheeld en het is niet meer pijnlijk. Het heeft geen negatieve impact meer op mij en mijn toekomst. Tegelijk krijg ik ook weer vrijheid en nieuwe veerkracht om mij te kunnen uiten zoals ik dat wil, zoals dat bij mij past. Want ik heb echt iets te vertellen, dat heb jij ook. En we hebben het recht om dat te doen.

Anderen oordelen op basis van hun eigen waarneming

Er zullen altijd mensen zijn die jouw manier van uiten niet goedkeuren of mensen die ons kwetsen. Als we dat toelaten. Een ander zijn oordeel is niet van ons. Wij zijn eveneens niet verantwoordelijk voor de reacties van anderen. Het is hun waarneming. Niet de onze en het is ook zeker niet de waarheid.

Vaak geeft een oude emotie je het gevoel dat je niet goed genoeg bent. Of bijvoorbeeld dat je het niet waard bent. Als je die oude angsten of trauma’s van vroeger tegenkomt is het om die reden belangrijk om er vriendschap mee te sluiten. Je niet langer te verzetten, het hoeft je niet meer te blokkeren. Je hoeft er geen last meer van te hebben.

Hoe sluit je nu vriendschap met die oude angsten?

Zoals hierboven beschreven liet ik de oude angst toe. Ik verzette me er niet meer tegen, het was wel heel emotioneel toen ik dat toeliet, want het raakte me enorm. Dat oude gevoel van gekwetst zijn kwam echt helemaal naar boven. Ik liet het er zijn, verzette me niet meer. En de pijn, het verdriet om dat oude werd minder en ging langzaam weg. Het werd steeds minder pijnlijk, het mocht er zijn. Het  was ok. Als je wilt kun je het ook nog bedanken, het erkennen door er tegen te praten. Dit moet bij je passen maar dan doe je net alsof je tegen die persoon praat die je heeft gekwetst.

Door de gevoelens toe te laten, het er te laten zijn zoals het is, voelde ik de rust weer terugkomen. De angst en het verdriet, de emotie ging weg. Ik kreeg echt een heerlijke rust over me heen, een gevoel van opluchting. Het ‘iets’ dat me jarenlang had tegengehouden, want dat is zeker het geval geweest. Het had zijn macht verloren. Het mocht gaan, en ik kan weer verder.

Wat blokkeert jou?

Heb je echt veel last van oude rommel? En heb je het gevoel dat het je blokkeert, het je vast zet. Je weerhoudt van het leven dat je eigenlijk wilt leven? Lees eens over een sessie healende caoching. 

Welke oude angsten vallen jou nog lastig? En met welke oude angsten zou jij vriendschap willen sluiten? Wat weerhoudt jou ervan jezelf op een authentieke en bijzondere manier te laten zien.

Fotocredits: Pixabay van The Digital Artist
En Nadine de Ruiter Fotografie Oldeberkoop