Levensgevaarlijk. Je kop in het zand steken.

Op 20 mei om 3.10 uur is het 32 jaar geleden dat mijn heit in een verzorgingstehuis is overleden. Nu deel ik zoiets liever niet omdat hij toch wel in mijn hart en gedachten is. En vooral ook omdat dit verhaal ook heel persoonlijk is, traumatisch was. Maar deze keer is het anders. Voelt het anders en ik realiseer me dat het NU een belangrijk moment is, ook om te delen. Zoveel levenslessen zitten als rode draad in deze herinnering. Steeds meer eigenlijk. En ik realiseer me dat zoveel mensen het doen. Zich afsluiten.  En dat is echt levensgevaarlijk. Je kop in het zand steken. Je leest mijn levenslessen onderaan dit bericht. 

1986 en enkele jaren daarvoor was mijn heit ziek, vaak in het ziekenhuis, regelmatig de ambulance aan huis omdat het thuis niet meer ging. Thuis was teveel spanning en stress. Hij had een hoop te verwerken die ouwe maar hij kon zijn verhaal en zijn angsten niet echt kwijt zo thuis.

Het leven beheerst door angst, boosheid

Want bang was hij, ook boos. Ongerust hoe het verder zou gaan. Als het weer eens chaos was bij ons in huis, er veel werd geschreeuwd, zei hij regelmatig, ‘ wacht maar er komen wel andere tijden’. Niemand luisterde. Iedereen deed zijn of haar eigen ding. Iedereen leidde een eigen leven.

De rotziekte met een K

In die tijd van ziekte kreeg ik een goede band met hem, daarvoor ook wel maar toen echt een sterke band omdat we veel gesprekken voerden. We begrepen elkaar. In die tijd ging je gewoon dood aan die rotziekte Kanker, je wist het. Hij had het zwaar, ik ook. Hij was bang, ik ook, allebei alleen. Gewoon ons ding doen, omdat we niet beter wisten, hoe het anders kon. Hij was vrijwel altijd alleen thuis als ik thuis kwam uit de fabriek. Gezellig samen een sigaretje roken, kopje thee of koffie. Waardevol die tijd.

Maar het ging nooit over de dood of de angst rondom zijn ziekte, soms wel over zijn zorgen over hoe het thuis eraan toe ging. Ik voelde wel van alles als hooggevoelig kind maar erover praten, nee. Dat durfde ik ook niet, wist niet te beginnen. We hadden nooit geleerd om ons te uiten, te praten. We staken onze kop in het zand. Er maar niet over praten, misschien ging het vanzelf weg.

De automatische piloot stond aan

Nu realiseer ik me dat we allebei de automatische piloot hadden aangezet. Ik weet dat natuurlijk allang. Maar voor het eerst realiseer ik me dat hij dit ook deed, dat zoveel mensen dit doen. Er was geen uitweg, geen nooduitgang, weglopen kon niet, ermee dealen was een eenzame klus. We deelden onze eenzaamheid maar zonder er diep over te praten, we voelden elkaar wel aan.

We meden ‘het’ afschuwelijke Kanker onderwerp. En die gang naar het ziekenhuis die werd gewoon een automatisme. Elkaar opbeuren ook. Gewoon ‘toe joh heit het komt wel goed’. Ik dacht ook dat het in orde zou komen, stom misschien. Maar ik liet het gewoon niet toe, die gevoelens en gedachte. Het was overleven bij ons thuis, voor mij net zo goed als voor hem.

Thuis nooit een knuffel van andere gezinsleden, geen gesprekken, geen vriendelijk woord. Geen enkele normale communicatie, niets. Alleen chaos. Het was letterlijk een survival.

Het is tijd voor uw heit

Tot de dag in mei. Dat het zo slecht ging en ik werd gebeld door iemand van Parkhove herstellingsoord.
‘Bent u de oudste dochter?’
‘Nee ik ben de jongste.’
‘Oh is die er ook nog, uw moeder heeft het altijd over de oudste dat zij zo veel verdriet heeft over haar heit. ‘ Ik werd nooit genoemd.
‘Nou het is tijd voor uw heit.’
‘Huh tijd, waarvoor dan?’
‘Nou het is tijd dat hier familie komt want het gaat niet goed.’

Wij mijn huidige partner en ik er meteen naartoe, natuurlijk ging het heel vaak niet goed. Ik stopte mijn kop in het zand en dacht opnieuw nu zal het ook wel weer overwaaien, het ging immers al zolang zo, ik sloot me af voor de waarheid.

We bleven daar 5 dagen en 4 nachten en tot de laatste dag, dacht ik nog steeds het zal wel goedkomen. Echt nooit gedacht dat hij zou komen te overlijden. Levensgevaarlijk. Je kop in het zand steken. Maar we bleven het doen! Ik kon niet meer anders.

We deden wat hij wilde. Dachten we

Tijdens die dagen waren we bij hem, aan het bed maar hij stuurde ons vaak weg. Niet dat we weggingen maar wel bij zijn bed vandaan. We deden wat hij wilde, dachten we. Op de automatische piloot. Niet voelen, niet denken, geen honger, niet slapen, geen tranen, zoute bouillon en heel veel van die zelfgebakken zandkoekjes met en zonder chocola, gewoon doen wat er gedaan moest worden. Dacht ik. Opnieuw chaos tussendoor als de familie er was. Ik zag hem worstelen en overgeven, niet bewust. Ik voelde niets, wilde de chaos buitensluiten. Ik heb geen seconde aan de dood gedacht.

Tot het moment 3.10 uur op 20 mei. Hij riep mijn man nog, ik……… sliep voor het eerst in die 5 dagen. Blijkbaar was het op.

En hij was opeens weg. Zomaar dood.

De straf van de automatische piloot

Dertien jaar heeft die automatische piloot me ‘gestraft’. Want ik miste hem zo, voelde me zo schuldig, had zoveel verdriet maar kon er niet mee omgaan. Wist niet hoe ik kon dealen met dat schuldgevoel, dat verdriet en nog steeds die angst, eenzaamheid. Had het gevoel dat ik meer voor hem had moeten doen, meer had moeten zeggen, knuffelen. Zeggen dat ik van hem hield. Maar dat hadden we niet geleerd. Ik kon mezelf niet vergeven.

Ik heb het uiteindelijk verwerkt, heb er veel levenslessen uit gehaald. Het heeft me niet gebroken, wel sterk gemaakt. Maar die automatische piloot is dodelijk. Maakt je leven kapot. Even kan het wel, kan het heel heilzaam zijn. Maar zolang als ik die piloot liet sturen, nee dat maakt je ziek.

Ik mag trots op mezelf zijn

Ik weet nu dat ik heb gedaan als jongere van zeventien wat ik kon. Wat ik met mijn achtergrond heb kunnen doen, waartoe ik in staat was. Veel te zwaar en te veel voor iemand van mijn leeftijd maar ik deed het, samen met mijn man, toen mijn vriend.  Met liefde, we waren samen toen al een team. We deden dit uit liefde, ook al kon ik dat niet echt tonen. Mijn heit wist dat natuurlijk wel, ook al zei ik het niet, hij ook niet. Ik denk altijd met liefde en mededogen  aan mijn heit terug. Niet aan die tijd. Die chaos.

Herken je iets in bovenstaande? Herken je de automatische piloot? Als het leven zo zwaar wordt dat je alles uitschakelt? Niet meer voelen, niet meer ervaren, niet meer denken? Bijvoorbeeld in je relatie, binnen je gezin, bij een overlijden, het kwijtraken van je baan, een scheiding, ziekte? Dat je geen uitgang ziet, geen licht meer aan het einde van de tunnel?

Steek jij je kop in het zand? Mijn levenslessen

♦ Stop er alsjeblieft mee of zoek hulp als je dat zelf niet kunt.
♦ Leer van mijn verhaal. Het heeft mijn leven jaren beheerst. Ik was niet in staat, niet bij machte om die regie weer zelf te pakken. Nu wel natuurlijk. Ik heb hier zoveel levenslessen uitgehaald, zoveel van geleerd. En ja het is een persoonlijk verhaal, een harde periode.
♦ Wacht ook niet om te zeggen dat je van iemand houdt tot het niet meer kan.
♦ Vergeef je ouders en jezelf. Wat er ook is gebeurd, je ouders deden hun best voor zover ze dat konden. Voor zover ze dat bij machte waren, op hun eigen manier.
♦ Leer om te gaan met gevoelens, ze mogen er zijn.
♦ Hou van jezelf, zorg voor jezelf.
♦ Uit wat je bezighoudt, moeilijk kan dit zijn. Maar door je te uiten open je ook deuren voor anderen je te helpen, met je te praten.

Ik voel nu dubbel, ervaar alles intens. Ik heb mezelf geheald en ik mag af en toe anderen helpen bij het helen en herstellen. En dat is het mooiste cadeau dat ik heb mogen ontvangen en weer mag doorgeven. Mijn gave en ervaringen in te zetten om anderen op weg te helpen naar een leven vol Bezieling.

Ik voel veel. Ook pijn is voelen, ook dat mag er zijn. Leef. Maar stop met je kop in het zand te steken. Grijp zelf de regie (terug) en neem je leven in eigen handen. Het is het waard. Hulp van een ervaringsdeskundige nodig? Lees meer over Healend Coachen.

I Want to Break Free

Onder het kopje “I Want to Break Free”ga ik af en toe teksten delen die ook een onderwerp zijn in mijn boek. Dit E-book is in de maak en geef ik gratis weg zodra het klaar is. Waarom gratis? Omdat ik zielsgraag anderen wil helpen en ondersteunen als zij zich maar enigszins herkennen in mijn verhalen. Het was voor mij zo bedoeld, het was mijn pad en leerschool. Maar het is ook mijn pad om anderen in dit proces te ondersteunen.